Ben Şerafettin Sorkun

     Yaşamayı senle öğrendim denilipte ve biriyle,bir yerlere,karanlık gecelerde,yollara,peşi sıra gideceği yer neresi olursa olsun dağlar arkası,denizler ötelerinin uzak kıyı yakaları olsa bile "Gideceğin yerlere bende geliyorum" denilip düşülüyor hiç bir hesaba kitaba deftere kaleme almadan,gerilere bakmadan.Bu şekil aşkları hayatlarında yaşayanlarımız çok az.Kalleşlikler,ihanetler,satmalar,güvensizlikler ortalarda bırakılıvermeler,uçurumlardan itiverircesine boşluklara atıvermelerde var bu gidişlerde.Tek taraflıysa sevdalar bu yönleri çok acı ve korkutucu,bitirici,yaşamı felç edici.Kuşlar yapıyorlar,uzak yerlere kanatlar açarak gökyüzünün uçsuzluklarında kanatlar çırparak yüce dağları,engin denizleri aşıp aşk için buldukları mekanlarda konuşlanıp yeni yavrular meydana getirip,onları uçurup sonra yükün tutuyorlar.Yükün tutmak yol almaktır.Yaşamaya elverişli yerlere varmak,oralarda soğuk kış şartlarının etkilerinden kendilerini kurtararak buldukları habitatlarda aşkların...

     Kaç geceler geçer gider gelmemelerle,haraplık olur viran kentler misali çöküntülere uğrayan kalplerde.Avutamazsınız gönlünüzü,acılarını dindiremez,bıraktığı hasarları şu bu vs.sebeplerle savamaz,kuytu yerlerde süren yalnızlıklarınızda.Bedbahtlıklar yaşarcasına donarır kalırsınız şüphesiz.Gün batıyordu yine tepelerin arkasına çekilip.Bu görsel ayrı bir kimliksizlik hasıl ediyor,salt yalnız bırakılıp terk edilmişlik gibi.Doğduğum ev geliyor aklıma.Gün batımlarında cumbalı balkondan güneşin karşı dağların arkasına çekilişini izler,çocuk kalbimde oralara dağlar arkasına  gidersem güneşi tekrar görebileceğimi düşünürdüm.Neden o dağın arkasına çekilir,sonra karanlık iniverirdi?.Karanlık beni korkutur,usumda tasavvurladığım şeklini bilmeyip ama içinden koca bir canavarın gelip,beni karanlıkta yeyivereceği düşüncesini aklımdan geçirir,erkenden yatağıma yatar,oyunlarla yorulan bedenim,sabahın ne zaman oluverdiğinin farkındalıksızlığıya,akıp giden geceden habersiz mışıl ...