Ben Şerafettin Sorkun

      İşte koca yaz bitip,itti bizi güz mevsiminin kucağına,çıktı gitti hayatlarımızdan.Biz yitik kayıp kentler insanları değil,sınırları kanlarla çizilen bir coğrafyayı vatan yapan,binlerce şehitler verip,bedeller ödeyerek,burada,bu topraklarda yaşamayı hak eden asil insanlar;sevgilere aç,mutluluklar görmek istiyoruz.Bıktık ümüklerimize kadar gerginliklerden,farklı algılanmalardan,farklı sifatlara büründürülüp ayrıştırılmalardan.Biz her mevsimi çok güzel yaşadık,o fukaralığın,yoklukların kara bir bulut gibi üzerlerimize sinip,parayı pulu zor gördüğümüz 60 lı ve 70 li senelerde.Damları toprak,doğa döngüsü yağışlarda,odalarımıza akmaları engellesin diye,yuvaklarla yuvduğumuz evlerde otururduk.Bir sobanın başında,ayrı ayrı odalarda değil,hep bir aradaydık.Bir yorgan altında sokulurduk bir birlerimize ayaz gecelerde ve yarınları olan sabahlara mutlu şen şakrak uyanırdık.Umutsuz değil kindar,kızgın öfkelerle dolu hiç değil,sevgilerle dolu doluyduk.Ayva,ceviz,iğde,bağ bozumlar...

       Kim görmüş,kimselere söylemeyip,onun sokaklarından geçerek,bir köşeye donarıp,pencerelerine gözlerimle çakılı kalıp,tül perdelerinin arkasından onu görebileceğim düşüncelerini taşıyarak,evden çıktığımı?.Ara mesafeleri uzun olan,bir kaç sokağı soluksuz koşar adımlarla geçip,evinin ora gelip,sokağında zula bir yere tüneyip durduğumu?.Kim görmüş,onun bana pencereden tül perdeyi aralayarak,buluşacağımız anlamında,eliyle kolunu gösterip,saat işareti yaptığını?.Benim bu işareti aldıktan sonra,kafamı hafifçe sağa,sola kimseler gördümü acaba diyerek,baktıktan sonra,görenlerin olmadığı zannıyla,başımı hafifçe eğerek,donardığım duvar dibinden sevinç içinde ayrıldığımı?. O gelir randevu yerine.Yüreklerde heyecanlar;rüzgar esintilerinden,deniz dalgalarından fazla.Akacak bir yeri yok,dolaşıp turlamalar yapıp duran,damarlardaki kanın.Buna sebep debi.Yüksek debi ve vücutlardaki elektrikleri çoğaltan.Eller kendiliğinden uzanıverir bir birine.Farkındasızlıktır,istektir,arzudur...